In mei bereikte ik de nieuwe leeftijdsklasse M80+. Als ik ooit aan een EK zou mee doen met wellicht medaillekansen was het “nu of nooit”.
Een operatie in mijn hals aan een melanoom in het ALV in Amsterdam op 27 augustus dreigde roet in het eten te gooien om mee te doen. Na deze operatie had ik nog drie dagen om mij voor 1 september in te schrijven. Dat heb ik gedaan op vier afstanden, de 10.000 m op de baan, de 1500 m op de baan, de 5000 m op de baan en tenslotte de 10 km op de weg.
Huisje geregeld en met Ada, Rob (schoonzoon) en Monique op 8 oktober, precies 6 weken na de operatie, naar Madeira gevlogen, en met een huurauto naar ons huisje in Calheta gereden.
Op 9 oktober stond de 10.000 m op het programma, niet veel tijd om te acclimatiseren dus.
De baanwedstrijden werden gehouden in het stadion van Lobos, ca 30 km van Calheta.
Ik wist dat mijn grootste kans op een medaille lag op deze 10.000 m. In 2017 heb ik ook aan het EK meegedaan in Aarhus, Denemarken. Een Brit die nu ook op de startlijst stond, was er toen ook bij en was sneller dan ik. Van andere tegenstanders wist ik weinig tot niets.
Na ca 800 meter heb ik de kop genomen, omdat ik sneller kon. Gecoacht door met name Rob, hoorde ik dat mijn voorsprong gestaag groeide. Halverwege wist ik dat ik voor de eerste keer in mijn leven Europees kampioen zou worden, omdat mijn voorsprong toen een halve baan was. Zeker toen ik die Brit dubbelde wist ik het helemaal zeker.
De huldiging was de dag erop en vond plaats in het hoofdstadion in Ribeira. Jammer genoeg liet de Brit, die zilver won, het afweten bij de huldiging, maar de nummer drie was er wel. Toch een bijzonder gevoel dat een compleet couplet van het Wilhelmus voor mij gespeeld werd.
Twee dagen rust, om met elkaar wat van Madeira te zien. Een prachtig eiland met de beroemde levades. Mooie wandelingen gemaakt. Toen we er een wandeling op hadden zitten en we bijna bij de auto waren, viel ik. Mijn been lag behoorlijk open. Omstanders konden mij helpen tegen het bloeden en adviseerden mij naar een ziekenhuis te gaan om het te laten behandelen. Hebben we gedaan. Schoongemaakt, 12 hechtpleister er op en vooral een indrukwekkend verband.
De volgende dag stond de 1500 m op het programma. Tien concurrenten in de M80+. Ik had gelukkig niet zoveel last van mijn verwondingen aan mijn been, dus weer naar Lobos.
Ik wist dat er een Italiaan was die iets sneller leek te zijn dan ik op deze afstand. Omdat ik verder niets wist van mijn concurrenten, had ik mij voorgenomen om er een harde wedstrijd van te maken, omdat ik nooit kan rekenen op mijn eindsprint. Zo gezegd, zo gedaan. Heus duw en trekwerk bij de start, leidde er toe dat ik als laatste weg was. Na ca 300 m had ik de koppositie ingenomen en deze niet meer afgestaan. Ik liep deze afstand als beste van alle vier de afstanden en finishte in een mooie tijd van 6’ 19,41”, slechts ca 4 seconden boven het Nederlands record. Weer naar Ribeira voor de huldiging, nu met een vol podium.
Twee dagen later, 14 oktober, stond de 5000m op de baan op het programma. Nu met elf man in de M80+ aan de start. Ik wist dat er een sterke Belg, Leo Segers, op deze afstand mee deed, zeg maar verglijkbaar met mijn eigen niveau. Vanaf ca 600 m lag ik op kop en kreeg steeds door dat Leo 5 à 8 m achter mij lag. Het ging om winnen, niet om een verbetering van mijn eigen Nederlandse record dat ik in juni in Vught gelopen had. Mijn voorsprong bleef constant op die kleine afstand van ca 7 meter. Welke tactiek moest ik hanteren? Ik weet dat ik niet beschik over een eindsprint en Leo misschien wel. Leo weet op zijn beurt niet of ik wel of niet over die eindsprint beschik, maar mijn voorsprong was klein genoeg om mij te kunnen verslaan als het op die eindsprint aan kwam. Ik heb nog even geprobeerd om Leo de kop op te dringen, maar dat lukte niet. Met nog ca 200 m te gaan, heb ik alles uit de kast gehaald en ben zo hard mogelijk gaan sprinten. Het lukte en tot mijn verrassing eindigde Leo 2 seconden, ofwel ca 7 meter, achter mij. Ik liep die laatste 200 m ca 5 seconden sneller dan met mijn gemiddelde snelheid en Leo moet dat dus ook gedaan hebben. Het was dus pure noodzaak om die laatste 200 m alles te geven. De eindtijd van 24’ 12” was niet echt bijzonder, maar het ging om winnen. Vooral met deze titel was ik erg blij, niet in de laatste plaats vanwege de strijd die ik ervoor heb moeten leveren.
Op donderdag 16 oktober stond voor mij het laatste onderdeel van dit EK op het programma, de 10 km op de weg in de hoofdstad Funchal. Ook Leo deed daar aan mee, dus weer zware concurrentie. Aan deze wedstrijd deden ca 450 EK deelnemers mee van alle leeftijdsklassen, waarvan 11 in de M80+. Ik kende het parcours niet en wist niet wat me te wachten stond. Na de start wist Leo beter weg te komen dan ik, dus moest ik direct de achtervolging in zetten, wat na 500 m lukte. Die eerste kilometer ging in 4’ 32”, dus voor mijn doen erg snel. Na die eerste vlakke kilometer ging de volgende 500 meter omhoog, tot een stijgingspercentage van ca 6%. Ik moest Leo laten gaan en gaf de 4e titel eigenlijk al op. Na die 500 meter sloegen we links af en op die hoek zag ik Leo stil staan en had ik toch weer zicht op die 4e titel. Op ca 3 km schoot Leo mij met grote snelheid voorbij, kansloos om hem te volgen. Nog een kilometer bleef mijn achterstand beperkt tot ca 10 à 15 meter, maar toen was het gedaan. De keitjes in het wegdek waren zeker niet in mijn voordeel. De laatste 6 kilometer werden voor mij een ware martelgang. Mede omdat ik snip verkouden was geworden, maar veel meer omdat de pijp leeg was, verdween Leo uit mijn zicht en moest ik uiteindelijk zelfs ca 2 minuten op hem toegeven. Tenslotte moest ik, gecoacht door Rob, nog mijn stinkende best doen om zilver veilig te stellen, wat nog net lukte. Ik heb in mijn leven nog nooit zo’n slechte 10 km gelopen en mijn hartslag lag de hele wedstrijd tussen de 175 en 180, wat belachelijk hoog is voor iemand van 80. Op het eind was ik volkomen gesloopt.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het advies van Cees Stolwijk in de wind heb geslagen. Cees had mij gezegd per toernooi, twee, hooguit drie wedstrijden te lopen. Hij heeft gelijk gekregen. Van de andere kant zou ik, als ik niet gelopen had, het gevoel hebben gehad “makkelijk” te hebben kunnen winnen, omdat Leo een tijd van iets boven de 50 minuten liep, een tijd waar ik bij wijze van spreken mijn hand niet voor omdraai. Desondanks heb ik mijn lesje geleerd: hooguit 3 wedstrijden per groot toernooi.
Terugkijkend op dit toernooi, houd ik daar een heel goed gevoel aan over. Niet alleen drie keer goud en een keer zilver, wat ver boven verwachting was, maar ook het verblijf op Madeira was prachtig. Wij hadden een werkelijk schitterend huis met alles erop en eraan, uitzicht op de oceaan, een goede auto met chauffeur, Rob, en fijne mensen om mij heen.
Al tijdens ons verblijf op Madeira kreeg ik veel leuke reacties en ook toen we weer thuis waren. AVN heeft mij op de eerste training na het avontuur, op dinsdagavond 21 oktober, in het zonnetje gezet met een prachtige bos bloemen, hetgeen ik zeer waardeerde.
Blij dat ik gekozen heb voor “nu” in mijn overweging vooraf “nu of nooit”.
Wim Oudejans
