Het is een regenachtige zaterdagmiddag, we rijden naar zuid Limburg. Een mooie omgeving om rondje te rennen is de eerste gedachte, maar niks is minder waar. We rijden een industrieterrein op naast het stadion van Fortuna Sittard. Daar komen we aan op de Tom Dumoulin wielerbaan, het is een groot terrein met verschillende lappen asfalt dicht tegen elkaar aan. Dit is het decor voor de zogenaamde 24hrs van Sittard. In de komende uren worden hier verschillende hardloopwedstrijden gehouden. Allereerst de 24 uurs wedstrijd, hierin krijg je 24 uur de tijd om zoveel mogelijk rondjes te rennen op het uitgezette parcours van 2039 meter. Dit kan je zowel individueel doen als in teams van maximaal 5 personen. Ook is er nog een 12, 6 en 3 uurs wedstrijd. De 24 uurs solo wedstrijd is ook het Nationaal Kampioenschap 24 uur, dus de eerste Nederlander in de wedstrijd mag zich Nationaal kampioen noemen.
Om 4 uur ‘s middags start de 24 uur. Ik ben zenuwachtig en vraag me af hoe ik op het stomme plan kwam me hier voor op te geven. Achter mijn computer toen ik mezelf inschreef leek het nog een leuk uitdagend plan, maar die gedachte is nu ver weg. Ik haal mijn startnummer op samen met Luuk, mijn zoon wil heel graag mee om te kijken en te helpen.
Samen zetten we een klein tentje op waar mijn sportvoeding en reserve kleren en schoenen staan zodat ze droog blijven. Veel van de andere 80 deelnemers aan de solo wedstrijd hebben ook een bed in hun tent staan. Dat leek mij geen goed idee, dan wordt de verleiding wel erg groot om even pauze te houden. En met pauze houden mis je ook veel tijd om kilometers te maken. Het doel is duidelijk, ik ga 24 uur rennen, zonder te gaan zitten of liggen, en daarmee hoop ik op een afstand van minimaal 210 kilometer.
Eindelijk is het zover, om 4 uur starten de 80 solo deelnemers en 70 teams in de stromende regen voor de start. Ik start lekker rustig op een tempo van ongeveer 11km/uur en ben praat ondertussen veel met andere deelnemers. Veel van hun ken ik wel van andere ultraruns, het is maar een klein groepje mensen die zich waagt aan zulke rare uitdagingen. Zodra ik gestart ben is de spanning gelukkig weg, vanaf nu is het knop omzetten, niet nadenken of het leuk is maar gewoon rustig je rondjes rennen en jezelf afleiden.
Na 3 uur stopt de regen gelukkig, en begint de baan rustig op te drogen. Ondertussen zorg ik ervoor dat ik elk uur minimaal 60 gram koolhydraten binnen krijg, minimaal een halve liter drink en om de 3 uur een elektrolyten tablet neem om mijn voorraden op peil te houden. Eten is belangrijk bij een ultraloop, je moet je energie blijven aanvullen anders val je vanzelf stil. In het begin is dat nog makkelijk, maar hoe langer het duurt hoe groter de strijd wordt om de voeding tot je te nemen.
Als de weg droog is trek ik droge sokken, schoenen, en shirt aan. Luuk rent regelmatig stukken mee en geeft eten, drinken en spullen aan. De eerste 60km is makkelijk en goed te doen, dan heb ik meestal nog nergens pijn en loopt alles soepel. Na 6 uur heb ik bijna 64km afgelegd, prima tot nu toe, ik lig rond de 25ste plek en weet dat er veel mensen hard weg gaan en daarna inzakken. Ik hou mijn hartslag in de gaten zodat ik niet te veel van mijn lichaam ga vragen.
Ondertussen is het 10 uur, het wordt donker en kouder. Ook beginnen mijn voeten pijn te doen, fijn is het niet maar dat is een pijn die prima te accepteren is. Ik trek lange mouwen aan en ga rustig verder, ik geniet van de teams die veel publiek bij zich hebben, barbecueën, bier drinken en een feestje maken langs het parcours.
Rond 1 uur wordt het stil, veel zwijgende mensen op de baan en dan kom ik naast Mascha te lopen, een bekende van onder andere de Spartathlon. Samen lopen we verder en stimuleren we elkaar niet te stoppen met lopen, dit gaat zo lekker dat we tot vroeg in de ochtend samen blijven lopen.
Iets na 8 uur ‘s ochtends bereik ik de 100EM grens, dat is een mooie mijlpaal. 161km gehad en nog een kleine 8 uur te gaan. Ik lig nog op schema om de 210 te kunnen halen.
Het eten wordt moeilijker, de motivatie zakt regelmatig en ik droom van een bed of een dutje in de berm. Vanaf nu begint het een echte mentale strijd te worden. Ik heb al meer dan 80 van die saaie rondjes gehad en ben er behoorlijk klaar mee. Ik lig ondertussen op de 8ste plek en om 10 uur heb ik een serieuze dip. Gesteund door Roeliene (mijn vrouw) die regelmatig met me mee rent en me vertelt dat ik meer moet eten en drinken vervolg ik de strijd. Dat helpt, ze kent me goed en weet de juiste snaren te raken.
Ondertussen klim ik op tot de 5de plek en ligt de nummer 4 al bijna 3 uur maar 1 kilometer op me voor. Ik neem mezelf voor om geen pauze te houden zodat ik de beste man vanzelf een keer inhaal. Rondje na rondje, uur na uur kom ik geen centimeter dichterbij. Deze man had zich voorgenomen geen pauze te houden totdat ik zou stoppen…. Op deze manier houden we elkaar in beweging en passeren we samen bijna ongemerkt de 200km grens.
De laatste uren breken aan en er komt meer publiek, iedereen lijkt vrolijk, behalve ik… ik ben pijn aan het verbijten en heb alleen maar tot doel de WK kwalificatie limiet te halen en het podium te halen van het NK. Ik vraag mezelf voor de zoveelste keer af waarom ik dit doe, wat ik er mee win en dat dit voor niemand goed is.
Ongeveer een uur voor het einde bereik ik de 220km grens, dit geeft mij 99% zeker een ticket voor het WK 24 uur hardlopen in Frankrijk. Het laatste uur haal ik de eerste vrouw nog in en lig ik uiteindelijk 4de overall. Ik vertel Roeliene vaak dat ik ga stoppen of ga wandelen, maar dat accepteert ze niet. “Je bent nu zo ver, je moet doorgaan, morgen ben je blij als je naar me luistert”. Omdat ik niet de energie heb hier tegen in te gaan ren ik zwijgend vol zelfmedelijden door.
En dan eindelijk het eindsignaal! Blij ben ik eigenlijk niet, ik ben zo kapot maar de trots van mijn kinderen en mijn vrouw toveren toch een glimlach op mijn gezicht. Ik heb het gehaald, 24 uur hardlopen zonder pauze! 4de overall, 3de op het NK en zeer waarschijnlijk een WK plek!
Ik kan niet meer lopen, alle energie is weg en nu het voorbij is wordt alle pijn voelbaar. Ik vindt er niks aan! De prijsuitreiking is mooi! Helaas mocht de nummer 1 van het NK niet weg bij de EHBO en moesten we het met de nummer 2 en 3 van de wedstrijd doen. Ik trek mijn AVN shirt aan en waggel naar voren. Ik ben de organisatie zo dankbaar dat er geen echt podium is, daar was ik nooit bovenop gekomen, laat staan er weer af….
