Terugblik clinic Halve van Nijkerk 2018
Zaterdag 10 februari vond de eerste gezamenlijke training plaats van de clinic halve marathon 2018. Op dat moment hadden zich 41 deelnemers aangemeld, waarvan 13 “niet AVN-leden”. Iedereen had toen het schema ontvangen voor de 12 weken die volgden, waarbij de training op alle zaterdag een gezamenlijke training vormde.
Door “te hoog gegrepen”, dreigende blessures en soms toch ook te weinig voorbereidingstijd zijn er in de loop van de clinic 11 mensen afgevallen en stonden er op 21 april 28 mensen aan de start van de halve en 2 die uiteindelijk kozen voor de 10 km.
Door het nastreven van eenzelfde doel, ontstaat in de groep al snel een gevoel van saamhorigheid. Er vormen zich groepjes die zich aan elkaar optrekken en elkaar stimuleren.
Vaste elementen in de clinic zijn de 10 km wedstijd van onze Veluwepoortloop, de 5 en 10 km wedstrijd in Nunspeet (start 10 km precies 1 uur na de start van de 5km), de lange polderloop en last but not least de pasta-party op de dag van de halve zelf.
Tijdens die pasta-party maakte ik bekend welke groepje ik zou gaan hazen. Dat werd een tijd van onder de 1 uur en 55 minuten. Naar mijn inschatting waren er 6 à 7 dames die dat moest kunnen lukken, namelijk Agnes Alfrink, Betsie Berculo, Carina Bokkers, Jacomien Stam, Janny Doest, Martine Staal en Nanda Epskamp.
Omdat Agnes en Carina iets langzamer wilden starten, spraken wij af dat zij wat meer vooraan in het startvak zouden gaan staan dan de andere vijf en hun haas.
Ik had een lineair schema opgesteld leidend naar precies 1u 55’ 00”, wat neer kwam op
5’ 27” per kilometer.
Na circa 3 km kregen we Agnes en Carina in het vizier. Ik ben toen versneld naar ze toegelopen om ze op het tempo van de groep te krijgen. Zij hebben geprobeerd aan te haken, maar besloten al snel om toch hun eigen tempo te blijven lopen. Op 10 km was de groep van 5 nog bij elkaar en hadden we een voorsprong op het schema van circa 20 seconden. Martine had het toen al moeilijk en haakte af. Janny deed nog een poging om Martine weer bij de groep te krijgen. Dat lukte niet. Het lukte Janny ook niet om weer bij de groep te komen. Ik merkte dat het tempo wat zakte en dat de opgebouwde voorsprong van 20 seconden tussen Hoevelaken en Nijkerkerveen verdwenen was. Ook merkte ik dat Betsie het na 13 km moeilijk begon te krijgen. Echter, ter meerdere eer en glorie van Betsie in haar eigen dorp heb ik de groep bij elkaar gehouden, zodat Betsie daar voor haar enthousiaste thuispubliek deel uitmaakte van de “kopvrouwenploeg”. Toen we Nijkerkerveen voorbij waren, hadden we bij de waterpost na 16,5 km echter een achterstand op ons schema van zo’n 20 seconden.
Ik wist dat ik het Betsie niet hoefde te vragen, maar aan Jacomien en Nanda heb ik toen de vraag gesteld of zij nog wat over hadden in de wetenschap dat we vanaf dat punt, en dus niet later, moesten versnellen om die 1u 55’ alsnog te halen. Jacomien noch Nanda reageerde op mijn vraag. Toch maar het tempo opgevoerd en maar kijken of het elastiek heel zou blijven of niet. Dat elastiek knapte bij Nanda toen ze die vermaledijde tunnel onder het spoor weer omhoog moest. Ik geloof dat ik in de laatste kilometers niet zo vleiend meer was om Jacomien te stimuleren door te gaan. Op het 20-km punt hadden we de 20 seconden achterstand zo goed als weg gewerkt. Dan volgt die lastige laatste kilometer op die rottige straatklinkers. Ik wilde het niet op de laatste seconde aan laten komen. Je zal maar finishen in 1u 55’ 02”. Hoewel het bijten was in de laatste kilometers is het Jacomien gelukt met een tijd van 1u 54’ 50”, een nieuw persoonlijk record voor haar. Ook de andere zes van de oorspronkelijke groep hebben een uitstekende prestatie geleverd, zeker gelet op de zware weersomstandigheden. Bij een optimale temperatuur, zou iedereen circa 3 minuten sneller zijn geweest, waarmee 5 van de 7 dames hun doel bereikt zouden hebben.
Die circa 3 minuten gold uiteraard ook voor alle andere deelnemers. Zo moeten Klaas Noordhof en Rob Schuurman nog even wachten om de barrière van 1u 30’ te slechten, maar dat gaat ze binnenkort lukken. Voor meerdere deelnemers gold dat zij hun eerste halve liepen. Lekker lopen en uitlopen was hun doel. Dat lukte hun en zij hadden er ook nog mooi weer bij.
Nadat iedereen bij de finish opgewacht werd door Mariët Schuurman en een roos overhandigd kreeg, is iedereen huiswaarts gekeerd, is de douche opgezocht en kon met een voldaan gevoel een lekker koud biertje gedronken worden.
Zo kwam toch al weer snel een einde aan de clinic 2018 en heb ik tegen de deelnemers gezegd dat ze nog 40 weken moeten wachten voor de clinic 2019 begint.
Wim Oudejans