Archief voor categorie: Hardlopen

Ook de Veluwepoortloop voorjaarseditie gaat zaterdag 12 maart 2022 door!

Het parcours voert je door het mooie buitengebied van Nijkerk. De afstanden van 2, 5 en 10 km gaan vrijwel geheel over verharde wegen langs stukjes bos en mooie boerderijen. Wil jij mee doen? Lees dan hier alles over de Veluwepoortloop.

Of schrijf je direct in via www.inschrijven.nl

We hopen je 12 maart 2022 te zien aan de start!

Tekst: Wim Oudejans

Ook door anderen werden heel goede tijden gelopen. Gehaast door Mark Doornhof liep niet alleen Marieke naar een nieuw record, ook Jaap Jan Verkerk verbeterde zijn persoonlijk record met 2 minuten en bracht het op 39′ 00″, al lijkt het hem op de foto meer moeite te kosten dan Marieke. Ook Pieter Fey, schuin achter Mark, kon lang mee en dook met 39′ 50″ ook onder de barrière van 40 minuten.

Tekst: Wim Oudejans

Na afgelastingen in juni en oktober 2020 en ook in juni 2021, mochten de NK Masters in september eindelijk gehouden worden. Inmiddels 76 had ik mij ingeschreven op de 10.000 m op vrijdagavond, de 1500 m op zaterdag en de 800 m en 5.000 m op zondag met de gedachte om die 5.000 m eventueel te laten schieten als ik na de 800 m “op” zou zijn.

Hoofddoel was de 10.000 m, niet alleen om Nederlands kampioen te worden in de klasse M75+, maar ook het Nederlands record van 46’ 42” op mijn naam proberen te schrijven. Echter, juist op de twee lange afstanden was de concurrentie erg groot. Ene Dirk Visser had zich ook ingeschreven. Dirk is op de dag af exact een jaar jonger dan ik. Hij had in 2020 dus nog niet uit mogen komen in de M75+. Ik had tot nu toe alle wedstrijden van hem verloren en ben hem redelijk vaak tegen gekomen, met name bij de Nederlands kampioenschappen in de klasse M70+
De laatste keer dat ik hem tegen kwam was op 29 augustus van dit jaar bij het NK 10 km op de weg. Ook daar moest ik het afleggen en werd ik tweede bij de M75+. Mijn achterstand bedroeg “slechts” 23 seconden, waar dat verschil enkele jaren eerder aanmerkelijk groter was.

Op vrijdagavond had ik een behoorlijke supportersschare mee, namelijk Peter Bokkers, Jan en Astrid Reichardt, Edith en Harmjaap de Witt en natuurlijk Ada, mijn trouwste supporter.
Ik had vooraf een schema gemaakt met drie eindtijden, 45’ 50”, 46’ 15”en 46’ 40”, alle drie dus onder het Nederlands record.
Dirk Visser startte snel en ik moest direct een gaatje laten. Ondanks dat gaatje probeerde Jan in alle macht mij tot rustiger lopen te manen. Ik liep elke ronde in die eerste fase zo’n 8 seconden sneller dan het snelste schema. Na ca 1,5 km had ik het gaatje gedicht en ben toen achter Dirk blijven hangen. Na 4 km keek hij even om en leek te vragen of ik ook eens op kop wilde lopen. Ik besloot daaraan gehoor te geven en nam de kop over. Tactisch natuurlijk erg dom, maar een gevoel van lafheid bekroop mij, in die zin dat ik 9.800 m achter hem zou kunnen blijven lopen om dan in de laatste 200 m over hem heen te gaan. Jan, en met Jan al mijn supporters, hield zijn hart vast: dat kan nooit goed gaan. Ik lag al een kleine minuut onder het snelste schema.  “Rustiger, rustiger “ schreeuwde Jan.

Zo’n 3 rondjes lang zag ik Dirk uit mijn ooghoeken vlak achter mij lopen, maar daarna verdween hij uit die ooghoeken. Voor het theoretische geval ik voorop zou lopen had ik Jan gevraagd mij aan te geven hoeveel mijn voorsprong zou zijn, want dat is het nadeel van voorop lopen, je ziet en weet niks. De eerste voorsprong die ik door kreeg was 30 m. Het leek alsof Jan een telraam bij zich had, want na weer 400 m was het 60, werd zelfs 100m. Vanaf het moment dat ik op kop kwam nam mijn snelheid tot grote zorg van mijn supporters nog verder toe van ongeveer 4’ 30”/km naar gemiddeld 4’ 22”/km. Toen Jan naast “rustiger, rustiger” ook “een halve baan” riep, keek ik op het rechte eind eens naar links, en warempel, daar zag ik Dirk op gelijke hoogte lopen, dus een halve baan achter mij. Mijn reken- en waarnemingsvermogen namen wel af, want toen ik naar de finish liep en Dirk op bijna een hele ronde had gezet, was ik overtuigd van een nieuw nationaal record van 45’ 17”, bijna 1,5 minuut sneller dan het oude record.

Als je dacht een record gelopen te hebben, moest je naar de scheidsrechter die je schoenen liet keuren. Schoenen uit, zooldikte gemeten en goed gekeurd. Toen ik terug kwam bij mijn supporters, was ik vol over die tijd. Nee, zeiden ze in koor, geen 45’ 17”, maar 44’ 17”. Dat kan niet dacht ik, tot ik mij realiseerde dat ik bij het passeren van de 9 km precies in 40’ 00” doorkwam en die laatste kilometer echt wel sneller was dan 5’ 17”.

Dirk had ook een begeleidster mee. Nadat we beide gefinisht waren, kwam ze op mijn supporters af met de vraag: “als die van jullie niet meegedaan had, zou Dirk dan het Nederlands record gehad hebben?”. Ada zei toen: die “die” is mijn man, maar ja, Dirk liep 40 seconden onder het record, dus als die “die” er niet was, zou hij het record hebben gehad.
Voor mij was, wat er op zaterdag en zondag nog zou gebeuren, deze 10 km het absolute hoogtepunt. Ik denk dat ik niet veel wedstrijden gelopen heb, waar ik zoveel macht voelde. Voorlopig staat dat bijna 2,5 minuut scherpere record op mijn naam.

Op zaterdag stond “alleen” de 1500 m op het programma. Met de macht van vrijdagavond, sloot ik niet uit dat ik mijn eigen Nederlands record van 5’ 55,53” zou kunnen aanscherpen. Dat bleek niet het geval te zijn. De gedachte dat ik die 10.000 m binnen 16 uur verteerd zou hebben, was nogal naïef. Ik bleef op 5’ 58,98” steken en kwam 3,6 seconden te kort, 1 seconde per ronde van 400 m. Overigens was de concurrentie op deze afstand kwalitatief veel minder.

Op zondag dan de 800 m en de 5.000 m.
Op de 800 m probeerde ik toch het Nederlands record van 2’ 55,53” aan te vallen. Ik kwam tot 2’ 57,71”, wel de 3^e Nederlandse titel, maar geen record. Overigens was ik de enigste uit de serie met M70+ en M75+, die een medaille in ontvangst mocht nemen. De anderen liepen boven de medaillelimiet. De snelste in de klasse slechts M70+ slechts 0,1 sec, maar geen medaille.

Tussen de 800 m en de 5.000 m zat iets minder dan 2 uur. Ik keek uit naar Dirk Visser, maar op een gegeven moment was er iemand die mij wist te vertellen dat hij zich terug getrokken had voor de 5.000m. Daarmee lag de 4^e titel voor het oprapen, want ik zou toch best onder de medaillelimiet van 24’ 06” moeten kunnen lopen en na het terug trekken van Dirk Visser had ik van de concurrentie niks te vrezen. Ik twijfelde wat te doen. Het uitlopen na de 800 m en gelijk inlopen voor de 5.000m ging goed. Ik nam mij voor onderweg wel te zien. Waar ik de 10.000m in 5 blokken van 2000 m liep, nam ik mij voor deze 5.000 m in 5 blokken van 1.000 m te lopen en niet steeds elke rondetijd proberen bij te houden. Direct toen ik van start ging, voelde ik dat mijn benen bepaald niet leeg waren. Een toptijd zat er niet in. Ik had ook geen echt gevoel voor de snelheid en hoopte toch nog op kilometertijden van 4’ 30”. Na de eerste 1000 m kwam ik door in 4’ 26” en dat was beter dan verwacht. Toen ben ik maar doorgegaan in dat voor mij toch straffe tempo. Uiteindelijk kwam ik uit op 22’ 05”, waarmee mijn snelheid zo goed als gelijk was met de gemiddelde snelheid op de 10 km. Het Nederlands record was buiten mijn bereik (20’ 44”), maar deze 22’ 05,6” vond ik voldoende kampioenwaardig en is op de ranglijst aller tijden de 2^e tijd ooit gelopen in de klasse M75+

Per saldo voor mij een prachtig kampioenschap met als absoluut hoogtepunt van dit weekend, maar ook een hoogtepunt in mijn hele lopers carrière, de 10.000m met titel en een fantastisch Nederlands record op mijn naam.

Tekst: Wim Oudejans

NK 10 km op de weg, op 29 augustus 2021 in Venhuizen, Noord Holland

Na ruim 1,5 jaar kon het eindelijk weer, een echte wedstrijd, nog wel een wedstrijd om het Nederlands Kampioenschap op de 10 kilometer op de weg. Het kampioenschap gold voor senioren en masters in alle 5 jaarklassen vanaf 35 jaar.

Om te bereiken dat erin de boeken redelijke tijden komen te staan heeft de Atletiekunie maatregelen getroffen om dat doel te bereiken. Daarbij worden bij wegwedstrijden en wedstrijden op de baan verschillende methoden gebruikt.
Bij een kampioenschap op de weg geldt dat er in een leeftijdsklasse tenminste 4 inschrijvingen moeten zijn die ook aan de start verschijnen. Als dat aantal niet gehaald wordt, wordt je ingedeeld in de naast lagere leeftijdsklasse en is er dat jaar geen Nederlands kampioen in de betreffende klasse.

Bij de kampioenschappen op de baan wordt gewerkt met medaillelimieten. Ook als je als enige in jouw klasse mee doet, wordt je Nederlands kampioen, mits je maar een tijd loopt onder die medaillelimiet. Lopen er echter 5 mensen in een klasse en niemand haalt de limiet, is er geen Nederlands kampioen en worden er geen medailles uitgereikt.

Ik was dus best benieuwd hoeveel inschrijvingen er in de klasse M75+ waren. Nadat de inschrijvingstermijn was verstreken, werden de inschrijvingen in de leeftijdscategorieën bekend gemaakt. In de M75+ waren 10 inschrijvingen, dus royaal voldoende. Van die 10 man was er een, Dirk Visser, waarvan ik wist dat die aanmerkelijk sneller was dan ik, omdat ik bij de baankampioenschappen om het NK in 2016 en 2017 ruim 2 minuten langer deed over 10 km. Zilver leek mij het maximaal haalbare.

De wedstrijd werd gehouden op zondag 29 augustus, de start was om 10.15 uur. Het was koud, het regende en vooral, er stond veel wind, uit het noorden, alles behalve ideale omstandigheden. Er stonden bij de mannen zo’n 350 senioren en veteranen aan de start. Omdat je weet tot de langzaamste lopers van dat veld te behoren, sluit je achteraan in het startvak. Dat verklaart het verschil in mijn bruto- en nettotijd van 11 seconden. Overigens geldt de brutotijd.
Bij de start ontwaarde ik Dirk Visser en had geen zicht op andere lopers in de klasse M75+.

Dirk Visser startte veel sneller en ik raakte hem uit het oog. In de eerste kilometers passeerde ik 2 concurrenten. Dat zie je omdat je verplicht bent om ook een startnummer op je rug te dragen en de nummers in mijn klasse begonnen met 75, nl 750 t/m 759.
Toen het veld wat was uitgerekt dacht ik Dirk Visser te zien, maar ik kon zijn startnummer op ongeveer 100 meter niet lezen. Op kilometer 4 had ik een achterstand op die loper van 30 à 35 seconden. Ik dacht dat dat goed kon kloppen, want geëxtrapoleerd naar 10 kilometer, zou mijn achterstand zo’n 1’ 30” zijn, dus iets minder dan die ruim 2 minuten in 2016 en 2017. Ik was er ook alles behalve van overtuigd dat ik op de tweede plaats liep, ik was immers maar 2 concurrenten gepasseerd. Voor mij liep iemand die mogelijk ook tot mijn categorie behoorde. Hij liep kilometers lang zover voor mij dat ik zijn startnummer niet kon lezen. Op de dijk van het IJsselmeer, met de wind pal tegen, heb ik een uiterste inspanning gedaan om dichter bij die man te komen. Toen ik een nummer in de 650 serie ontwaarde, heb ik geen poging gedaan om hem voorbij te lopen. Het verschil met de man die op 4 kilometer 30 à 35 seconden op mij voor lag, werd niet groter, sterker, het leek wel wat kleiner te worden. Dan zal het vast niet Dirk Visser zijn dacht ik toen. Dan ook geen tweede??

Vlak voor ik bij de finish was hoorde ik de speaker zeggen dat de eerste in de klasse M75+ finishte. Dat bleek toch Dirk Visser te zijn. In een brutotijd van 46’03 finishte ik als 2e, slechts 22 seconden achter Dirk Visser. Mijn nettotijd bedroeg 45’ 52”, exact, op de seconde af, het Nederlands record in de klasse M75+ op de 10 km op de weg. Op de baan is het Nederlands record 46’ 42”. Ik was zeer verbaasd, zeker gelet op de slechte omstandigheden, dat ik 45’ 52” netto liep. Dat record is nu overigens in handen van Dirk Visser in 45’ 41”, zijn bruto tijd.

Alles bij elkaar weer een mooie ervaring en een zeer tevreden gevoel.